بهائیت باوری تشکیلاتی است که ساختار خود را براساس افزودن پیروان و تبلیغ مداوم قرار داده است و سعی کرده، با افزودن بر تعداد پیروان،  خود را به عنوان یک دین الهی معرفی کند. از آنجا که بهائیت خود را در ادامه ی اسلام و مکتب تشیع معرفی کرده است، قطعاً بیشترین امیدش به جلب حمایت و توجه شیعیان و مسلمانان، به ویژه در ایران عزیز است. یادآوری این مطلب که بهائیت خود را یک آیین ایرانی معرفی کرده و بیشتر پیروان و اعضای مؤثر آن در دنیا ایرانی هستند، خالی از لطف نیست. ایرانی ها همواره سهم مهمی در اداره تشکیلات بهائی در طول تاریخ داشته اند. هم اینک سه نفر از نه نفر اعضای بیت العدل، ایرانی تبار هستند و همواره ایرانیان، از اعضای اصلی این تشکیلات  بین المللی محسوب می شده اند. لذا بهائیت، همواره به دنبال تبلیغ مرام خود در ایران و در میان ایرانیان بوده و از بسیاری از ابزارهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی در طول حیات 150ساله ی خود در جهت ترویج در ایران بهره برده است. عدم پاسخ گویی فرهنگی و عالمانه به مفاد فکری و مؤلفه های اجتماعی بهائیت، می تواند باعث غبارآلوده ماندن فضای فکری برخی تبلیغ شدگان به این باور و در نهایت، خروج ایشان از باورهای اصیل اسلامی و ایرانی و جلب آنان به تفکرات بهائی شود. lمنبع:  مجله بهائی شناسی (چرا بهائی شناسی؟ تابستان 1395 – شماره1)